“Bugün benim doğum günüm
Hem sarhoşum, hem yastayım

Bir bar taburesi üstünde

Babamın öldüğü yaştayım

Bugün benim doğum günüm
Kelimeler büyüyor ağzımda
Bildiğim tüm hayatlar
Paramparça, paramparça”

Paramparça, Teoman’ın müziğini tek şarkıyla anlat deseler seçeceğim şarkıdır.

Teoman, kendini birine veya bir yere tam olarak ait hissedemeyen, yalnız şehirlileri ve paramparça hayatları anlatır. Hepimizin ucundan bulaştığı bir hâldir bu aslında. Bir yalnızlık hâli. Çok da seçilmemiş bir hâl belki. Bir bulmacanın parçaları birleşmiştir ve tarihin bir öznesi olarak “yalnızlar sınıfına” ait olduğumuzu fark etmemişizdir bile.

Şehirler hep, bize benliğimizi unutturacak kadar kaotik ve yabancılaştırıcı olmuştur. Kendimizi kolaylıkla tek başımıza bir barda içerken bulabiliriz. Hülyalara dalarken, birini çok sevsek de telefona uzanamazken, uzun yürüyüşler yaparken…

İşte Teoman bu duyguların müzisyenidir. Kırık dökük aşkların, gecenin, bir türlü “olmayan” ilişkilerin, bir tutam sevgiye aç kalanların, kendi içine dönenlerin ve belki de en çok orada rahat edenlerin, birine, bir şeylere tutunamayanların, bazen kendine bazen de başkalarına uzak yaşayanların, hayatı anlamaya çalışırken kaybolanların müzisyeni.

Bize, bizim hikâyemizi anlatır Teoman. Bunu öyle bir dürüstlük ve şairanelikle yapar ki, şarkılarını dinlerken kendimizi buluruz. Kimimiz hayatının bir dönemini, kimimiz bütün yaşamını, kimimiz bir hatırasını, kimimiz hayatının seyrini değiştiren bir aşk hikâyesini, kimimiz en derinlerindeki bir yarayı anımsar ve onunla yeniden iletişim kurar Teoman’ın şarkılarını dinlerken.

Teoman’ın müziği, bizi kimseye çok da anlatamadığımız duygularla, mutsuzlukla baş başa bırakır çoğu zaman. Bu ses, ruhumuzda melankolik bir tat bırakır. Bu melankoli, içimizde zaten mevcuttur, Teoman bu hissiyatı yeniden ortaya çıkarır. Adeta kendi bilinçdışımıza bir yolculuğa çıkarız.

Teoman’ı, her şeyden önce bana ilham verdiği için ve bizi bizimle buluşturduğu için çok seviyorum. İyi ki onunla aynı çağda yaşıyoruz. İyi ki var.